Part Time Priests - ፓርት ታይም፥ ቄሶች

ፓርት ታይም ቄሶች

“ በመቅደስ ነገር የሚያገለግሉ፥ ከመቅደስ የሆነውን ነገርን እንዲመገቡ፣

በመሠዊያውም የሚጸኑ፥ ከመሠዊያው እንዲካፈሉ አታውቁምን?”

፩ኛ ቆሮ. ፱፥ ፲፫

መግቢያ

ሰሞኑን በአንድ የአትላንታ ከተማ ነዋሪ በሆነ ወጣት የተደረሰች፥ “እሳትና  ውሃ” የተሰኘች መጣጥፍ አነበብኩኝ፤ ከመጽሐፉ ውስጥ፥ “እምነት” በሚል ርዕስ የተጻፈች ፥ አንዲት ስድ ንባብ የማንበብ ፍላጎቴን ሳበችውና አነበብኳት። በዚች ስድ ንባብ ውስጥ ከዋና ገጸ ባሕርያቱ ከተከስተና ከአባቱ  ከአቶ  ደጉ ፥ ይልቅ የሀልዮት ቀልቤን የሳቡት ገጸ ባሕርይ ፥ የፓርት ትይሙ ቄስ፥ ቄስ ፈለቀ ናቸው። ቄስ ፈለቀ የተሰጣቸውን ገጸ ባሕርይ ስመለከት፥ የአትላንታ ሕዝበ ክርስቲያን ለቀሳውስቱ  ያለውን እውነተኛ አመለካከት በጥቂቱም ቢሆን የሚያንጸባርቅ ሆኖ  አገኜሁት። ደራሲው፥ እንዲህ ዓይነት ገጸ ባሕርይን ለቄስ ፈለቀ ለምን አጕናጸፋቸው? ሳይሆን፣ እንዲህ ዓይነት ባሕርይን እንዴት ሊያጕናጸፋቸው ቻለ? ብዬ መጠየቄ አልቀረም። በእውነቱ እንዲህ ዓይነቱን ጉዳይ ከሥነ ጽሑፍ ገጸ ባሕርይነት ባሻገር በግልጽ ብንወያይበት፥ በሃይማኖታችን ውስጥ ላለብን ችግር መፍትሄ ሊያመጣ ይችላል ብዬ አመንኩ። ስለዚህ የውይይቱን በር ለመክፈት፥ ይህችን ጽሑፍ ጻፍሁኝ። የዚህች ጽሑፍ ዓላማ፥ የውይይት መድረክ መክፈትና ፥ አስፈላጊም ሆኖ ሲገኝ፥ ከመሰዳደብ የዘለለ የጋራ መፍትሔ ነው የምንለውን ለመጠቋቆም ነው። ለመግባባት ይመች ዘንድ፥ ካህን በሚለው ቃል ፈንታ፥ ቄሶች የሚለውን የዕለት ተዕለት ቃል ተጠቅሜበታለሁ።

ለመሆኑ ቄሶች ለምን ፓርት ታይም ይሆናሉ? ለዚህ ውይይት በር የከፈተውን የ“እሳትና  ውሃ”ን ደራሲ፥ ወንድሜን ቴዎድሮስ ታደሰን እያመሰገንኩኝ፥ ቄሶች ለምን የ “ፓርት ታይም ቄሶች” እንደሚሆኑ፥ የበኩሌን ለምግለጥ እሞክራለሁ።

ቄስነት

ቄስ ወይም ቀሲስ፥ የሚለው ቃል ፥ በመጽሐፍ ቅዱስ ፥ ካህን ወይም ሽማግሌ ከሚሉት ቃላት ጋር፥ በተለዋዋጭነት ያገለግላል። (የመጽሐፍ ቅዱስ መዝገበ ቃላት; ገጽ ፻፺፪)። የሚያስተላልፈው ጽንሰ  ሃሳብም ፥ በእግዚአብሔርና በሰው መካከል ሆኖ፣ ሰውን ከእግዚአብሔር ጋር ማገናኜትንና፥ የእግዚአብሔርን ምሕረት ለሰው ማስተላለፍን ነው።  አገልግሎቱም ፦ ከሰው ወደ  እግዚአብሔር መስዋዕት በማቅረብና፣ ከእግዚአብሔር ወደሰውም፥ የኃጢአት ስርየትንና ይቅርታን በማስገኘት ይፈጸማል። ስለዚህ፥ ቄስነት በራሱ ሳይሆን፥ ልክ እንደውሃ ማስተላለፊያ ቧንቧ፥ በሚሰጠው አገልግሎትና ጥቅም ብቻ የሚገለጽ፥ የእግዚአብሔር ስጦታ ነው።

ቄስ፥ በማንኛውም ሃይማኖት ውስጥ አለ። በሦስቱ ዋና ሃይማኖቶች፥ ሕግ በሙሴ በኩል ለሰው ከመሰጠቱ በፊት ፥ እያንዳንዱ የቤተሰብ መሪ፥ ለቤተሰቡ ቄስ ነበረ። ዘፍ.፬፥፫ ፣ ዘፍ. ፰፥፳፣ ዘፍ. ፲፪ ። እግዚአብሔር ሕግን ለሙሴ ሲሰጥ ግን ፥ አሮንና ልጆቹ፣ ከዚያም በኋላ ሌዊና፡ ዘሩ ቄሶች እንዲሆኑ ተመረጡ፤ ዘጸ. ፳፰፣ ዘኍ. ፫። እንግዲህ እነዚህ ዘሮች፥ የሙሉ ሰዐት ቄሶች ሆነው እያገለገሉ ፥ (የፉል ታይም ቄስነት)መሠረት፥ በዚሁ ተጣለ። እግዚአብሔር ራሱ ከገለጸላቸው ትቂት ቅዱሳን ሰዎች በስተቀር ፥ የብሉይ ኪዳን ቄስነት፥ በመወለድ ላይ የተመሠረተ ነበር።

በሐዲስ ኪዳን ፥ መድኃኒታችን ኢየሱስ ክርስቶስ ፥ ራሱን መስዋዕት፣ ራሱን መስዋዕት አቅራቢ  ካህንና፥ መስዋዕት ተቀባይ ጌታ፥ አድርጎ ፥ በመለኮታዊ ምሥጢሩ  መስዋዕት አቅርቧልና፥ የመወለድንና በዘር ብቻ የሚገኝን ቄስነት አስቀረ። ዕብ. ፯። ስለዚህ በሐዲስ ኪዳን፥ መንፈሳዊ የሕይወት መዓዛን ለእግዚአብሔር የሚያቀርቡ ሁሉ በአጠቃላይና፣ በተለይም በሚሰጡት አገልግሎት ሰዎችን ወደ እግዚአብሔር የሚያደርሱ፥ የተመረጡ መንፈሳውያን አገልጋዮች፥ ቄሶች ተባሉ። ዕብ. ፲፥ ፲፱-፳፭፣ ፩ኛ ጢሞ. ፫። ነገር ግን፥ የእያንዳንዱ ሰው የጸጋ ሥጦታ የተለያየ በመሆኑ፥ ማኅበሩ  ተጠቃሚ  ይሆን ዘንድ፥ አገልጋዮች የተለየ መንፈሳዊነት፣ አኗኗር ፣ ትምህርትና አመራር እንዲኖራቸው፥ ቄስነት ራሱን የቻለ ሞያና ዘርፍ እንዲሆን በመጽሐፍ ቅዱስ ተደነገገ። ሐዋ. ፮፥፩-፮

የቄስ ሙያ/የሥራ ድርሻ፤

ቄሶች አገልግሎታቸውን በላቀ ጥንቃቄና ውስጣዊ ንጽሕና እንዲፈጽሙ ታዘዋል። ከብዙ በትቂቱ፥ የቄስ የሥራ ድርሻ፥ የሚከተሉትን ያካተተ  ነው፦

1. በየዕለቱ በቤተ መቅደስ ማገልገልና መላላክ፤ ዘኍ. ፲፮ ፥፵

2. የእግዚአብሔርን ሕግ፥ በየጊዜው መማርና ለሕዝቡ ማስተማር፤ ሕዝ.፯፥፳፮፣ ሮሜ ፪፥ ፳፩

3. ለታመሙትና ለሚያስፈልጋቸው ሁሉ መጸለይ፤ ያዕ. ፭፥

4. በፍቅር መስራትና ፣ ፍቅርን ለሕዝቡ ሁሉ መስበክ፤ ፩ኛ ተሰ. ፭ ፥፲፪

5. የተጣሉትን ማስታረቅና፥ በመንፈሳዊ  ሰዎች ላይ ፍትሕና ዳኝነት መስጠት፤ ፩ኛ ቆሮ. ፭

6. የተረሱትንና አስታዋሽ የሌላቸውን መጎብኜት፤ ፩ኛ ጢሞ. ፭

7. ምክር መስጠት ናቸው።

እንግዲህ የቄስ ሥራ እነዚህና የመሳሰሉት ሲሆኑ፥ እነዚህን ሥራዎች ለመስራት ግን፥ የእግዚአብሔር ፈቃድና የምዕመናን/እውነተኛ አማኞች ይሁንታ ያስፈልጋል። ለዚህም ነው በሐዋርያት ሥራ ምዕራፍ ፮ እንደዚህ የሚለን ፦

“ወንድሞች ሆይ፥ በመልካም የተመሰከረላቸውን መንፈስ ቅዱስና ጥበብም የሞላባቸውን ሰባት ሰዎች ከእናንተ ምረጡ፥ ለዚህም ጉዳይ እንሾማቸዋለን፤”

ፓርት ታይም ቄሶች

በመሠረቱ የክርስትና ሃይማኖት የመጀመሪያ ዘመን ቄሶች፥ ፓርት ታይም ቄሶች ነበሩ ማለት ይቻላል። ለምሳሌ ያህል ቅዱስ ጳውሎስ፥ ቀን ሲሰብክ እየዋለ፥ ማታ ማታ ድንኳን ይሰፋ፣ የተቸገሩትንም በገንዘቡ ይረዳ ነበር። ሐዋ. ፲፰። እነ ቅዱስ ሉቃስ ሀኪሞች፣ እነ ዲዮስቆሮስም ጠበቆች፥ እንደነበሩ የቤተ ክርስቲያን ታሪክ ያስረዳል። ሆኖም፥ ቤተ ክርስቲያን እያደገች ስትሄድ፥ ሥራው ሙሉ ጊዜን የሚጠይቅ እየሆነ ሄደ። ስለዚህ፥ የቅስና ሥራ በአግባቡ ሲሰራ፥ ብዙ  ትምህርትን፣ ጊዜንና ጉልበትን የሚጠይቅ በመሆኑ፥ በጊዜ  ሂደት ቅስና የሙሉ ሰዐት ሞያ ወደ መሆን ተሸጋገረ።

የቄስ ሥራ፥ እንደ  ቅዱሳት መጻሕፍት ሃሳብ በአግባቡ ከተሰራ፥ በፓርት ታይም የሚታሰብ ሥራ አልሆነም፤ ማለትም፥ ቄሱ፦ ለማስተማር መጻሕፍትን ማንበብና መመርመር አለበት፤ ቄሱ፦ የታሰሩትንና የታመሙትን ለመጎብኜት ጊዜና ገንዘብ ያስፈልገዋል፤ በንስሐ የሚመለሱትን ተስፋ ለማሳየት፥ ተነሳህያኑ በፈለጉት ጊዜ ሊያገኙት ይገባል፤ ቄሱ፦ የእግዚአብሔርን ምሕረት ለሕዝቡ ለማስተላለፍና፣ የሕዝቡንም ምልጃ ወደ እግዚአብሔር ለማቅረብ፥ ራሱ ከእግዚአብሔር ጋር የሚገናኝበት የጸሎትና የንስሐ ጊዜ፥ የግድ ሊኖረው ይገባል። ከነዚህና፥ ምሥጢራተ ቤተ ክርስቲያንን መፈጸም ከሚፈልገው ጥንቃቄ የተነሳ፥ በአብዛኛው የዓለም አብያተ ክርስቲያናት ውስጥ፥ በተለይም በካቶሊክ፣ በፕሮቴስታንትና እንደ ግብጽ ባሉ ኦርቶዶክሶች፥ ቄሶች የሙሉ ሰዐት አገልጋዮች ናቸው። ፓርት ታይም ቄሶች የሚባሉም አይታወቁም። ዳሩ ግን፥ አንድ ሰው የምሥጢራተ ቤተ ክርስቲያን ተጠቃሚ ካልሆነ በስተቀር፥ ይህንን እውነታ ለመረዳት፥ ሊቸገር እንደሚችል አያጠራጥርም።

የኢትዮጵያ ኦርቶዶክስ፥ ፓርት ታይም ቄሶች በአሜሪካ፤

የኢትዮጵያ ኦርቶዶክስ ተዋሕዶ ቤተ ክርስቲያን፥ የራሷ የሆነ መልክ፣ ባሕልና ውበት ያላት ድንቅ ቤተ ክርስቲያን ናት። እስከ 1960ዎቹ መጨረሻ ድረስ፥ ብዙም ወደ ምዕራቡ ዓለም የመሰደድ ችግር/አጋጣሚ አልደረሰባትም። ሆኖም ልጆቿ በትምህርትም ሆነ በፖለቲካ ምክንያት ሲሰደዱና በሄዱበት ሲቀሩ፥ እርሷም አብራቸው ተሰደደች።

ስደት የራሱ የሆነ፥ መልካምም ሆነ ክፉ ገጽታና ተጽዕኖ አለው። ለጸኑትና እምነታቸውን ከሌላ የሕይወት ዘርፍ ላላቀላቀሉ ክርስቲያኖች፥ ስደት አማራጭ ያልተገኘለት የመስፋፊያና ከእግዚአብሔር ዘንድ የሕይወት አክሊልን የመቀዳጃ መንገድ ነው። ሐዋ. ፮፣ ፯፣ ፰።

ከክርስቶስ ፍቅር ማን ይለየናል? መከራ፥ ወይስ ጭንቀት፥ ወይስ ስደት፥ ወይስ ራብ፥ ወይስ ራቁትነት፥ ወይስ ፍርሃት፥ ወይስ ሰይፍ ነውን? ሮሜ ፰፥ ፴፭

በሌላ መልኩ፥ በአምነታቸው ላልጕለበቱና፥ ሁልጊዜ የቃልን ወተት እየተመገቡ፣ ሳያድጉ መኖርን ለለመዱ አማኞች፥ ስደት መጥፊያቸው ብቻ ሳይሆን፥ ሌላውንም ጨምረው የሚያጠፉበት ጉልበታቸው መሆኑን ቅዱሳት መጻሕፍት ያስረዳሉ። ፩ኛ ጴጥ. ፬።

አሜሪካ በምትገኜው የኢትዮጵያ ኦርቶዶክስ ቤተ ክርስቲያን ውስጥ፥ የ “ፓርት ታይም ቄሶች” እንዲፈጠሩ ካደረጉ ምክንያትች ዋናው፥ ስደት ነው። ...

ይቆየንና በሚቀጥለው ዕትም፥ እንቀጥለዋለን።

ስብሐት ለእግዚአብሔር!

ቀሲስ ማንችሎት ገበየሁ፤

የአትላንታ ፈለገ ጥበብ ቅድስት ሥላሴ ቤተ ክርስቲያን፥ ካህን፤

      ጥልን  

     በመስቀሉ

    ገደለ

       ኤፌ. ፪፥፲፮

The History of “Meskel”

(The Finding of the True Cross)

According to Ethiopian Orthodoxy, after the ascension of Jesus, the Cross on which he was crucified began performing extraordinary miracles. This raised the ire of the people who crucified Jesus, who then ordered the cross to be removed and buried in the outskirts of town. Residents living in the surrounding areas were commanded to dump their garbage on the site, and for the next three centuries the area turned into wasteland.

Three hundred years later, in 4th century, Constantine the Great was ruling the Roman Empire. His mother, St. Elleni, was concerned about the plight of Christians, beseeched her son to allow the free practice of Christendom in her son’s empire. The Emperor consented, and St. Elleni traveled from Constantinople to Jerusalem to look for the buried Cross.  Once in Jerusalem, however, no one could tell her the exact spot where it lay. It is said that she went into seclusion and prayed for God’s guidance.

As a result of her prayer, St. Michael the Archangel appeared unto her and gave her certain instructions.  She ordered her soldiers and the local residents to gather a pile of firewood. After a prayer, a fire was set ablaze the wood. Clergymen doused incense on the flame and the smoke of the incense rose up towards the sky then arched down to the earth, pointing out the exact spot where the Holy Cross was buried.        

Following this miraculous sign, digging began and commenced for six months until the True Cross was discovered. 

This has been the premise of the celebration of “Mesqel” in the Ethiopian Orthodox Church. Since then, clergy and parishioners have dressed in traditional, colorful clothing to sing ancient hymnals dating back to the sixth century. A bonfire is lit up to memorialize the finding of the True Cross. 

“Christ brought us together through his death on the Cross. The Cross got us to embrace, and that was the end of the hostility.” Ep. 2:16

Come and  Celebrate!

Where:      :       Clarkston Community

                          Center Activity Field

When:    :          September 27, 2014

                         From 4:00pm to 8:00pm

With Whom?

        Ethiopian Orthodox Churches in Metropolitan Atlanta of:

1.  Holy Trinity

2.  Mekane Selam St. Michael

3.  Miskaye Hizunan Medhanealem

Four Reasons Why Early Christianity Grew So Quickly

• 

The rapid growth of the early Christian church is a source of perennial fascination. As Rodney Stark, a sociologist of religion who has written extensively on the topic, put it: “ How did a tiny and obscure messianic movement from the edge of the Roman Empire dislodge classical paganism and become the dominant faith of Western civilization?”

In developing his answer to this question, Stark combines historical research with insights from the social-scientific study of religious movements and conversion. Among various points and case studies, he advances four main reasons for Christianity’s growth.

1. Social networks
Again and again, research shows that religious conversions happen “…through social networks, through a structure of direct and intimate interpersonal attachments.” Everyday friendships and the personal interactions of average believers are what makes the greatest difference — nowadays and in the past. I won’t belabor you with all of the statistics and studies, but they’re in Stark’s book, if you want them: The Rise of Christianity (Princeton, NJ: Princeton University Press, 1996).

2. Caring for the sick, widows, and orphans
Plagues, fires, natural disasters, and devastation from riots or war were semi-regular occurrences in the cities which the early Christians called home. What distinguished Christians was their response to these all-too-frequent calamities. Instead of fleeing to the countryside to escape the most recent plague, they stayed to care for their own — and for others. Even without any knowledge of medical science, the simple act of providing food, water, and shelter to sick people vastly improved survival rates in times of widespread disease. It also sent a powerful message of solidarity to those pagans who happened to receive a helping hand. The results, over time, were shifting social networks and regular conversions to this community of faith so dedicated to service.

3. Stance against adultery, abortion, and infanticide
The ancient Roman world was not kind to women and children. Married men could sleep with other women (especially slaves and prostitutes), and the unwanted offspring of these unions were usually aborted or simply left to die from exposure after birth. Christians spoke out against all of these practices, exhorting the followers of Jesus to remain faithful in marriage (even the men!), and to care for the most vulnerable members of society: little babies. Some Christians would even rescue abandoned babies, raising them as their own. All of these beliefs and actions led to higher birth and adoption rates.

4. A theology of love
The actions described above — engaging one’s neighbor, caring for the sick, rescuing little babies — reflect certain Christian theological principles. The most important one is the insistence that God loves the world He has created and that He desires those who love Him to also love their fellow man. In our post-Christian context, such an idea seems self-evident. It’s almost a cliche. Yet an all-encompassing ethic of love is a radical idea. We believe in it so widely nowadays, at least on a theoretical level, only because Christianity incorporated it so successfully into the very being of Western civilization over centuries.

In The Rise of Christianity, Stark does the math, and shows that a social movement numbering only 1,000 people in 40 A.D. could easily grow to 25 or even 35 million by the fourth century, despite all of the challenges of the ancient world — if the members of the movement lived according to the principles spelled out above. Doing so leads to very tangible demographic results: 40% growth per decade for hundreds of years.

Implications
What are we to do with this information? First of all, we must set aside the pietistic belief that Christianity’s early growth happened entirely because of miracles — the signs and wonders wrought by a special out-pouring of the Holy Spirit. Certainly, the providence and grace of God is always an essential factor. Yet a full look at the evidence reveals that much more was at play.

Ignoring the other contributing factors has the unfortunate consequence of breeding complacency: if modern Christians think that the early Church’s growth was “merely” miraculous, then there’s little to learn and nothing to do. We are left with prayer and hope, but no concrete action.

Research like Stark’s provides an unmistakable and powerful lesson: the regular witness of ordinary, every-day Christian people tending to the poor, the orphans, and the sick in their own urban communities contributed decisively to early Christianity’s tremendous growth.

If we, as modern Christians, want similar results, we must act in the same manner. To be faithful to God’s self-revelation in Jesus Christ requires more than coming to Church; it also entails being the Church — that body of God’s adopted children called to manifest His love in the world.

____________________________________________

Source: http://myocn.net/four-reasons-why-early-christian-church-grew-so-quickly/

Posted by the Orthodox Christian Network.  

ከዘመዶችህ ተለይተህ ውጣ።

ዘፍ. ፲፪፥፩

መግቢያ

ለክርስቲያኖች፣ ለሙስሊሞችና ለአይሁዶች አባቶች፥ የመጀመሪያ የሆነው አብርሃም፥ የቀድሞ  ስሙ፥ አብራም ነበረ፤ አብራም ማለትም፥ ታላቅ አባት ማለት ነው። ከታላቅ አባትነት፥ ወደ “የብዙዎች አባትነት”፥ በእግዚአብሔር ከመሾሙ በፊት፥ በትውልድ ሀገሩ በዑር፥ ከዘመዶቹ ጋር በአካልም፣ በምግባርም ይኖር ነበር፤ በኋላ ግን፥ እግዚአብሔር ዘራቸው እንደማይቆጠር የሰማይ ከዋክብት፥ የብዙ አህዛብ አባት ይሆን ዘንድ ሲያጨው፥ “ከአገርህ፣ ከዘመዶችህም፣ ከአባትህም ቤት ተለይተህ፥ እኔ ወደማሳይህ ምድር ውጣ።” አለው። ስሙንም፥ አብርሃም ብሎ ለወጠው። አብርሃምም፥ ጥሪውን ሲረዳና ከዘመዶቹ ተለይቶ  ሲወጣ፥ “የምድር ነገዶች ሁሉ በአንተ ይባረካሉ፤” የሚለው ተስፋ፥ በክርስቶስ እንዲፈጸም፥ የድኅነት ምክንያት ሆነ።  

ተለይቶ መውጣት

እግዚአብሔር የእርሱ እንዲሆኑና፥ በምድራችን የመልካም ነገር መገኛና፣ የበረከት ምንጭ እንዲሆኑ የሚፈልጋቸው ሰዎች፥ ተለይተው እንዲወጡ ይፈልጋል። ለዚህም ዋና ምክንያቱ፥ እግዚአብሔር በባሕርዩ ቅዱስና ንጹሕ ስለሆነ፥ የተደበላለቀና ተለይቶ  ያልጠራ ነገር ስለማይስማማው ነው። ለዚህ አመክንዮ  ማስረጃውም፥ በኦሪት ዘሌዋውያን፥ ፲፩፥ ፵፬ ላይ እንዲህ ሲል ይገኛል፦ “እኔ እግዚአብሔር አምላካችሁ ነኝና ሰውነታችሁን ቀድሱ፥ ቅዱሳንም ሁኑ፥ እኔ ቅዱስ ነኝና በምድርም ላይ በሚሳብ ተንቀሳቃሽ ሁሉ ሰውነታችሁን አታርክሱ።” በግዕዝ ቋንቋ፥ ቅዱስ ማለትም የተለየ ማለት ነው። ይልቁንም እግዚአብሔር፦ “እኔ እግዚአብሔር ቅዱስ ነኝና፥ ለእኔም ትሆኑ ዘንድ ከአሕዛብ ለይቻችኋለሁና ቅዱሳን ትሆኑልኛላችሁ።” ይላል። ዘሌ. ፳፥ ፳፮

መድኃኒታችን ኢየሱስ ክርስቶስም፥ ሊከተሉት የሚወዱ ሁሉ፥ ከሌሎችና ከዘመዶቻቸው ብቻ ሳይሆን፥ ከራሳቸው ሀሳብም ጭምር ተለይተው መውጣት እንዳለባቸው አስተምሯል። ማቴ. ፲፮፥ ፳፬፣ ማር. ፰፥ ፴፬፣ ሉቃ. ፮፥ ፳፫። በአጠቃላይ፥ ቅዱሳን ተብለው የድል አክሊል የተቀዳጁ ሁሉ፥ ከዘመዶቻቸውና በወቅቱ ካለው አስተሳሰብና ኑሮ ተለይተው የወጡ ናቸው። ዕብ. ፲፩

ከምን መለየት?

ሰው ወይም ማንኛውም ነገር፥ ለእግዚአብሔር ሲለይ፥ ቅዱስ ይባላል።[1] በብሉይ ኪዳን፥ ሰው ለእግዚአብሔር አገልግሎት የተለየ ሲሆን፥ ሥርአት ይፈጸምለታል። በሐዲስ ኪዳን ግን፥ ሰው በመድኃኒታችን በኢየሱስ ክርስቶስ አምኖ፣ በዓለም ካለው ምድራዊ አስተሳሰብና ክህደት የተለየ ሲሆን፥ ቅዱስ ይባላል፤ በጠባዩና በምግባሩም የታወቀ ይሆናል። ክርስቶስ ደቀ መዛሙርቱን፥ ከእናትና  ከአባታቸው፣ ከሚስቶቻቸውም ተለይተው እንዲወጡ ጠይቋቸዋል። በጻድቅነትም፥ ከአይሁድና  ከፈሪሳዉያን አስተሳሰብ የተለየ ጽድቅ እንዲኖራቸው አሳስቧቸዋል። ማቴ. ፭፥ ፳

ክርስቲያን በተለይም፥ ከአስመሳይነት፣ ከዘረኝነት፣ ከዓላማ ቢስነት፣ ከትምክህተኝነት፣ ከትዕቢተኝነት፣ ከተሳዳቢነትና ከአሳዳጅነት መለየትና እግዚአብሔር ወዳዘጋጀው የሰማያዊ  ምሥጢር ልዕልና መውጣት አለበት። ይልቁንም፥ የአምልኮት መልክ እያላቸው ኃይሉን ግን ከካዱ ሰዎች መራቅና በምግባር ክእነዚህ ተለይተን መውጣት እንዳለብን  ቅዱስ ጳውሎስ በ፪ኛ ጢሞቴዎስ ም.፫ ያስገነዝበናል።

ተለይቶ አለመውጣት፣

በእግዚአብሔር ከተጠሩና ከተመረጡ በኋላ ተመሳስሎ መኖር፥ ብዙ ዋጋና አላስፈላጊ መስዋእትነትን ያስከፍላል። አብርሃም እግዚአብሔር እንዳዘዘው፥ ከዘመዶቹ  ተለይቶ ከመውጣት ይልቅ፥ ክአባቱና ከሎጥ ጋር ተዳብሎ መጓዝን መረጠ፤ ስለዚህ ወደ ተስፋይቱ  ምድር ወደ  ከነዓን የመድረሻውንና የተስፋውን ልጅ፥ይስሐቅን የመውለጃውን ጊዜ አራዘመው። እንዲሁም እኛ፥ በይሉኝታና በተለያዩ ማኅበራዊ መረቦች ተጠምደን፣ እውነትን ይዘን ሀሰትን ግን መቃወም ያቃተን፣ ሀገራችን በሰማይ ነው ብለን፥ ነገር ግን ከዘረኞች እርሾ ያልጸዳን፣ የስደተኞች መጠጊያ የሆነውን ክርስቶስን እየተከተልን፥ ሰዎችን ግን ከማሳደድ ያልታቀብን፥ መንገዳችንን ልንመረምር ይገባናል። ተመሳስሎ መኖርና ተለይቶ አለመውጣት፥ ብዙ ዋጋና አላስፈላጊ መስዋእትነትን ያስከፍላልና፥

ማጠቃለያ

ከአገርህ ከዘመዶችህም ከአባትህም ቤት ተለይተህ እኔ ወደማሳይህ ምድር ውጣ። ዘፍ. ፲፪፥፩

ወስብሐት ለእግዚአብሔር

---

[1] የመጽሐፍ ቅዱስ መዝገበ  ቃላት፤ ገጽ ፺፯፣ ቅዱስ የሚለውን ይመልከቱ።

ዓመታዊው የሐምሌ ሥላሴ በዐል፥ ቅዳሜ ሐምሌ ፲፪ ቀን ፳፻፮ ዓ.ም. (July 19, 2014 from 6 AM) ከጠዋቱ ፲፪ ሰዓት ጀምሮ ፥ በደመቀ ሁናቴ ይከበራል።

እርስዎም መጥተው በዓሉን ከእኛ ጋር በማክበር ፥ በነፍስ በሥጋዎ ሰላምና እረፍትን ያገኙ ዘንድ ተጋብዘዋል፤

የእግዚአብሔር ሰላም/ God's Peace

የእግዚአብሔር ሰላም

“አእምሮንም ሁሉ የሚያልፍ፥ የእግዚአብሔር ሰላም ፦

ልባችሁንና አሳባችሁን በክርስቶስ ኢየሱስ ይጠብቃል።”

 ፊል. ፬፥ ፯

መግቢያ፤

ሰዎች ሲገናኙ የሚለዋወጡት የንግግር መክፈቻ ቃል ከመሆኑ ባሻገር፥ ሰላም በሰዎችና በፍጥረት መካከል፥  ስምምነት ሲኖር፣ የሚፈጠር አንድነትና ዕረፍት ነው። በመጽሐፍ ቅዱስ ውስጥ፥ ከ፫፻ ጊዜ በላይ ተጠቅሷል። በኃጢአት ምክንያት፥ በሰዎችና በእግዚአብሔር መካከል የጥል ግድግዳ በነበረበት በብሉይ ዘመን፥ ሰላም ከሰዎች ርቆ ነበር። ይሁንና፥ ከእግዚአብሔር ጋር የሰመረ ግንኙነት የነበራቸው ሰዎች፥ ሰላም ባልነበረበት በዚያ ዘመን እንኳ፥ ለራሳቸው ሰላም እንደነበራቸው ገልጸዋል። ለአብነትም ያህል፥ ቅዱስ ዳዊት፥ “ሰላምን ከሚጠሉ ጋር ነፍሴ ብዙ ጊዜ ኖረች።” በማለት፥ ግላዊ ሰላምን ጠብቆ መኖር እንደሚቻል ያስተምረናል።

ከጥልቀቱ አናጻር፥ ሰላም፦ ውስጣዊ  ወይም ውጫዊ፣ የግል ወይም የጋራ፣ ጊዜያዊ ወይም ዘላቂ፣ መሰል ወይም እውነተኛ ተብሎ ሊመደብ ይችላል። መድኃኒታችን ኢየሱስ ክርስቶስ፥ ሰው ከመሆኑ ፯፻ ዓመት በፊት፥ የሰላም ንጉሥ እንደሆነና፣ ለሰላሙም ማብቂያ እንደሌለው በነቢዩ በኢሳይያስ ተነግሮ  ነበር። ኢሳ. ፱፥፯

ሰላም ምንድን ነው?

የሁካታ ወይም የግርግር አለመኖር፣ ጸጥታ፣ መረጋጋት፣ ወይም ውሳጣዊ ዕረፍት፣ “ሰላም” የሚለውን ጽንሰ ሀሳብ ለማስተላለፍ ቢጠቅሙም፥ በሃይማኖት ለሚኖሩ ግን፥ ሰላም ከዚያ በላይ ነው። ሰላም፦

v እግዚአብሔር ለሚታመኑበት የሚያድላቸው፥ የመርካት ስጦታ ነው፤ ዘሌ. ፳፮፣ ኢሳ. ፳፮፥፫

v አማኞች፥ በመልካም ሲኖሩ የሚያፈሩት፥ የመንፈስ ፍሬ ነው፤ ኤፌ. ፭፥፳፪

v ክርስቶስ ዳግም ሲመጣ፥ ሰዎች ለዘለዓለም እንዲኖሩት የሚመለስላቸው፥ የእግዚአብሔር መንግስት ውስጥ የሚያኖር በረከት ነው፤ ኢሳ. ፲፩፥ ፮፣ ሮሜ ፲፬፥ ፯፣ ራዕ.

እውነተኛው ሰላም፤

እውነተኛ ሰላም የሚገኘው፥ ሰው ከኃጢአቱ በንስሐ ነጽቶ፥ ከእግዚአብሔር ጋር ሲታረቅ ብቻ ነው። (ሮሜ ፭፣ ኤፌ. ፪፥ ፲፬)። መድኃኒታችን ኢየሱስ ክርስቶስ፥ የሰላም ንጉሥ፥ ስለሆነ፦

v ገና በቤተልሔም ሲወለድ፥ ሰላም በመላእክት ተሰበከ፤ ሉቃ. ፪፥ ፲፬፤

v በዓለም እየተዘዋወረ ሰላምን ሰበከና ፥ ለተከታዮቹ ሁሉ፥ “በገባችሁበት፥ ሰላም ለዚህ ቤት ይሁን፤ በሉ!”አላቸው፤ ማቴ ፲፥፲፪፤

v “እኔ የምሰጣችሁ ሰላም፥ ዓለም እንደሚሰጣችሁ ዓይነት ሰላም አይደለም!” ብሎ ራሱ፥ ክርስቶስ በመስቀል ላይ ታግሶና ጠላትን ድል ነስቶ፥ ልዩ ሰላምን ሰጠን፤ ዮሐ. ፲፬፥ ፳፯

v ከሞተና ከተነሣ በኋላ፥ በሲዖል ለነበሩ ነፍሳት ሰላምን ሰብኮ፥ ነጻ አወጣቸው፤ ፩ኛ ጴጥ.  ፫፥፲፱

v በመጨረሻም፥ በፍርሃት ተይዘውና ተደብቀው፥ በዝግ ቤት ውስጥ ለነበሩት ደቀ መዛሙርቱ፥ “ሰላም ለእናንተ ይሁን!” አላችው። ሉቃ. ፳፬

v ዛሬም በኦርቶዶክሳዊ ሥርአተ አምልኮና ቅዳሴ ጊዜ፥ ካህኑ “ሰላም ለኵልክሙ” በማለት የክርስቶስን ሰላም ይሰብካል።

ውስጣዊ  v. ውጫዊ  ሰላም

ውጫዊ ሰላም ፥ የሰው ልጆች በመካከላቸውና ከአካባቢያቸው ጋር በሚያደርጉት መስተጋብር፥ በስምምነትና  በኅብረት ከኖሩ የሚፈጠር አንጻራዊ የእረፍት ስሜት ነው። 

የዚህ ዓይነቱ ሰላም፥ በብዙ  ቅድመ  ሁኔታዎች ላይ የተምሠረተ ስለሆነ፥ በተለያዩ ምክንያቶች ሊደፈርስ ይችላል። እግዚአብሔር ከሚሰጠው ሰላምም፥ በእጅጉ የተለየ ነው። ዮሐ. ፲፬ ፥፳፯።  በአብዛኛው በጦርነት፣ በድርድር፣ በስብሰባ፣ ወይም ካልሆነ፥ በአንጻራዊ የኃይል የበላይነት ይገኛል፤ በቀላሉ  ይደፈርሳል። በተለይ በክርስቲያኖች መካከል ያለው ሰላም፥ በቅድመ ሁኔታ ላይ ሲመሰረትና በቀላሉ ሲደፈርስ፥ የሰው ልጅ ኑሮ ብዙ ጉስቁልና እንዲበዛበት ከሚያደርጉ  ምክንያቶች ዋናው እንደሆነ ቅዱሳት መጻሕፍት ያስረዳሉ። ፩ኛ ቆሮ. ፩፥ ፲-፲፯። “ጨው አልጫ ቢሆን፥ ግን በምን ይጣፍጣል?” ሌላውስ በምን ይጣ’ፈጣል? ማቴ.፭፥፲፫

በሌላ በኩል፥ ውስጣዊ ሰላም፥ የአንድ ሰው ከራሱ ተፈጥሮ የተነሳ፥ የነፍስና የሥጋ ባሕርያቶቹ መስማማት፥ በሃይማኖታዊ አነጋገር፥ መንፈስ በሥጋ ላይ ሲሰለጥን የሚፈጠር የመንፈስ ፍሬ ነው። ገላ. ፭፥ ፳፪። በእውነተኛው የሰው ተፈጥሮና የእግዚአብሔር ዘለዓለማዊ ዕቅድ ላይ የተመሠረተ ስለሆነ፥ ዘላቂና እውነተኛ ነው። የሚገኘውም የራስን ተፈጥሮና የእግዚአብሔርን ሃሳብ በመረዳት ብቻ ነው። ውስጣዊ ሰላም ሲኖረን፥ በፍቅር እንመላለሳለን፤ ይቅር እንባባላለን፤ የጠራን ቅዱስ ነውና፥ እኛም ቅዱሳን እንሆናለን! 

  

ማጠቃለያ

የእግዚአብሔር ሰላም የሚገኘው፥ በወንጌሉ ቃል ለእግዚአብሔር ስንታዘዝ ብቻ ነው። ይህ ሰላም፥ ራሱ  መድኃኒታችን ኢየሱስ ክርስቶስ ነው፤ ለእኛም ሰላማችን እርሱ ስለሆነና ለሚታዘዙለት የራሱን ሰላም ስለሚሰጣቸው፣ ስንታዘዝ ውስጣዊ  ሰላም ስለምናገኝ ፥ ቅ. ጳውሎስ እንዳለውም በጌታ  ደስ ይለናል።

በዚህ የምናከብረው የትንሣኤ ሰሞን፥ “ሰላም ለእናንተ  ይሁን!” የሚለው የትንሳኤው መታሰቢያ ዜናና፥ የእግዚአብሔር ሰላም፥ ለሐዋርያት ደስታን ፈጥሮላቸው ነበር። አእምሮንም ሁሉ የሚያልፍ፥ የእግዚአብሔር ሰላም፦ ልባችሁን በክርስቶስ ኢየሱስ ይጠብቅና፣ ደስም ይላችሁ ዘንድ፥ “ሰላም ለእናንተ  ይሁን!!!”

Resurrection/Tinsa'e ትንሣኤ

ከክርስቶስ ጋር መነሣት

“ከክርስቶስ ጋር ከሞትን፥ ከእርሱ ጋር ደግሞ በሕይወት እንድንኖር እናምናለን።”

    ሮሜ፥ ፮፥ ፯ ፰

ስለ ትንሣኤ ሲታሰብ፥ ቀድሞ  የሚመጣው፥ የሞት ጉዳይ ነው። ሞት የማይቀር የተፈጥሮ  ሂደትና በትቂቶች ዘንድ የሚጠበቅ ክስተት ቢሆንም፥ በብዙ ሰዎች ዘንድ ግን፥ የሚያስፈራና የሚያስደነግጥ እውነታ ነው። ሞት፥ በሳይንስ፥ ሕይወትን ደግፈው ያኖሩ አካላት፥ ለምሳሌ እንደ  ልብ ያሉ፥ አገልግሎት ማቆማቸውን ሲያመላክት፥ በማኅበራዊ  ሕይወት ግን፥ አንድ ወጥ የሆነ ትርጕም ያልተገኘለት፣ ለዘመናት የሃይማኖትና የፍልስፍና ጠበብቶችን ያነጋገረና፣ በማነጋገር ላይም የሚገኝ፥ የሕይወት ሌላኛው ገጽታ ነው። ሞት፥ በቅዱሱ መጽሐፍ፥ ከ፰፻ ጊዜ በላይ ተጠቅሷል። ቅዱስ ጳውሎስም በመልእክቱ፥ “ከክርስቶስ ጋር ከሞትን፥ ከእርሱ ጋር በሕይወት እንኖራለን።”በማለት የሚያስፈራው ሞት፥ ለመኖር ምክንያት ሊሆን እንደሚችል ይመክራል።  ታዲያ በዚህች አጭር ጽሑፍ የምንመለከትው፥ ስለሞት ምንነት ሳይሆን፥ ሞት ከሕይወት ጋር ያለውን ግንኙነት ይሆናል።  

የሞት አገባባዊ ትርጕም፦

በክርስትና ሃይማኖት፥ ሞት በሁለት ይከፈላል፤ የመጀመሪያው ሞት፥ ሰው^[1] ከአራቱ ባሕርያተ ሥጋ የተፈጠረ በመሆኑ ዐፈር ነዉና፥ ወደ ተፈጠረበት ዐፈር የሚመለስበት የሥጋ ሞት ነው። ዘ. ፫፥ ፲፱። ሁለተኛው ሞት ደግሞ፥ ሰው ከሦስቱ ባሕርያተ ነፍስ ስለተፈጠረ፥ የማትሞትና የማስበሰብስ ነፍስ አለውና፥ ከእግዚአብሔር ክብር ተለይቶ የሚኖረው፥ የስቃይ ኑሮ ነው። የመጀመሪያው ሥጋዊ ሞት፥ ሁሉም የሰው ዘር የማይቀርለት ሞት ነው፤ ሁለተኛው ሞት ግን፥ ሰዎች ከአምላካቸው ጋር የሰመረ ግንኙነት ሲኖሩ የማያስፈራቸውና፥ ሥጋዊ ኑሯቸውን ያለእግዚአብሔር በዘፈቀደ ኖረው ሲሞቱ ደግሞ፥ እጅግ በጣም የሚያስፈራ እንደሆነ፥ ቅዱስ ዮሐንስ በራእዩ አብራርቶታል። ራዕ.፳፥ ፮።

እግዚአብሔር፥ አባታችን አዳምን፦ “መልካምንና ክፉን ከሚያስታውቀው ዛፍ አትብላ፤ ከእርሱ በበላህ ቀን ሞትን ትሞታለህና።”ብሎት ነበር። ዘፍ. ፪፥፲፯። ነገር ግን፥ አዳም ከዛፊቱ  በበላ ጊዜ ወዲያውኑ በሥጋ አልሞተም፤ ስለዚህ፥ ሞት ማለት፥ ከእግዚአብሔር ክብር ተለይቶ፥ ከዓላማ ውጭ ሁኖ መኖር ማለት እንጅ፥ በሥጋ መሞት ማለት እንዳልሆነ እንገነዘባለን። የጠፋውን ልጁን መመለስ ይጠባበቅ የነበረውም አባት ልጁ  ሲመለስ፥ “ይህ ልጄ ሞቶ ነበርና፥ ደግሞም ሕያው ሆኖአል፤” ያለው፥ ልጁ፥ እኛ እንደምናስበው ዓይነት ሞት ሞቶና ተቀብሮ ስለነበረ አይደለም። ሉቃ. ፲፭፥ ፳፬። ነገር ግን፥ በሥጋ ሞተው፥ በነፍስ ግን ሕያው ሆነው የሚኖሩ ሰዎች እንዳሉ ሁሉ፥ በሥጋ እየኖሩ፥ በመንፈስ ግን የሌሉ፣ የቁም ሙቶች እንዳሉ ለማሳየት ነው። እንደ መጽሐፍ ቅዱስ ሃሳብ፥ ሙታን የሚባሉት የተፈጠሩበትን ዓላማ የማያውቁ፣ በአዳማዊ አለመታዘዝ የሚኖሩ፣ ከፍቅር ይልቅ በጥላቻ፣ ከመገንባት ይልቅ በማፍረስ ፥ ከመፈወስ ይልቅ በማፍረስ፣ ከእውነት ይልቅ በሐሰት፣ ከወንድማማችነት ይልቅ በጠላትነት፣ ከማስማማት ይልቅ በማጣላት፣ የሚኖሩ ሰዎች ናቸው።

በመንፈሳዊው ዓለም፥ ሞት የሐጢአት ውጤት ነውና፥ በአዳም አለመታዘ ምክንያት ወደ  ሰዎች መጣ፤ ሮሜ ፭፥ ፲፪። ሰዎችም፥ የሞት ተገዥዎች ሆኑ። ታዲያ ሰው ራሱም ሆነ፥ በሰው ምክንያት የተረገመችው ምድር ያበቀለው መስዋዕት፥ የሰውን ልጅ ወደ ቀደመ ክብሩ መመለስ ስላልተቻላቸው፥ ሞትን ይሽር ዘንድ፥ ክርስቶስ ወደ ዓለም ሰው ሆኖ መጣ። ‘ሰጥቶ መቀበል ይሉሃል ይሄ ነው።’ የማይሞተው አምላክ በሥጋ ሲሞትና የሰውን ባሕርይ ባሕርዩ ሲያደርግ፥ ሞት የተፈረደበት የሰው ዘር ደግሞ፥ የወረደውን የአምላክን መለኮት ባሕርዩ  አድርጎ፥ ከሞት ተነሳና በሞት ላይ እንደገና ሥልጣንን ተቀዳጀ።   

ከክርስቶስ ጋር መሞት፤

ቅዱስ ጳውሎስ እንዳስተማረን፥ ክርስቶስ በሞቱ ሞትን ሽሮታል፤ የሞትን ፍርሃትና መውጊያም አስወግዶታል። ፩ኛ ቆሮ. ፲፭፥ ፶፫፣ ዕብ. ፪፥ ፱። ይህ ማለት ግን፥ በሥጋ አንሞትም ማለት አይደለም፤  ነገር ግን፥ የዚህን ዓለም የሐጢአት ሥራ ስለክርስቶስ ብለን፥ ከናቅነውና ፥ ራሳችንን ለምቀኝነት፣ ለጥላቻ፣ ለአድመኝነት፣ ለዝሙትና ለመሳሰለው ክፉ ነገር፣  እንደሞተ ሰው ከቆጠርነው፥ ከክርስቶስ ጋር በእውነት ሞተናል ማለት ነው፤ ክርስቶስ በተከሰሰ ጊዜ፥ ቢናገራቸው ሊያሳምኑ የሞችሉ፥ ብዙ መልካም ቃላት ነበሩት፤ ነገር ግን ዝም አለ፤ ምራቅ ለተፋበት ሰው፥ ሊመልስለት የሚችለው፥ ብዙ ዋጋ ነበረው፤ ነገር ግን እንደ ክፋቱ አልመለሰለትም፤ ለተመጻደቁበት፥ እውነተኛነቱን የሚያሳይበት፥ ብዙ መንገድ ነበረው፤ ነገር ግን በጽድቅ ለሚፈርደው አሳልፎ  ሰጠ  እንጅ። ፩ኛ ጴጥ. ፪፥፳፬። ስለዚህ ከክርስቶስ ጋር መሞት ማለት፥ ሸክምን ሁሉ ቶሎም የሚከበንን ኃጢአት አስወግደን፣ የእምነታችንንም ራስና ፈጻሚውን ኢየሱስን ተመልክተን፥ በፊታችን ያለውን ሩጫ በትዕግሥት መሮጥ ማለት ነው። ዕብ. ፲፪፥ ፩።

ማጠቃለያ፦ ከክርስቶስ ጋር በሕይወት መኖር፤

ሞት ለክርስቲያኖች፥ እንደራሳቸው ሳይሆን፥ እንደ  እግዚአብሔር ፈቃድ ለሚኖሩት፥ ከሚያልፈው ዓለም ወደማያልፈው ዘለዓለማዊ ሕይወት መሸጋገሪያ ድልድይ ነው። ስለዚህም ቅዱሳን ሥጋዊ ሞትን፥ ጊዜውን ጠብቆ  እስኪመጣ ድረስ ይናፍቁታል። ቅዱስ ጳውሎስ፥ “ለእኔ ሕይወት ክርስቶስ፥ ሞትም ጥቅም ነውና።” ይለናል። ፊል.፩፥፳፫። ምክንያቱም፥ በሥጋዊ ሞት መሄድ፥ ከክርስቶስም ጋር ለመኖር ስለሆነ፥ ይናፈቃል፤ ከሁሉ ይልቅ እጅግ የሚሻል ነውና፤ ክርስቶስን አምነው የሞቱ፥

1. ለዘለዓለም ከእርሱ  ጋር ይኖራሉ፤ ኢሳ.፴፭፥፲፣ ሉቃ. ፳፫፥ ፵፫

2. አጥርተው ያያሉ፤ አዋቂዎች ይሆናሉ፤ ፩ኛ. ቆሮ. ፲፫፥፲፪

3. ዕረፍትን ያገኛሉ፤ ራዕ. ፯፥፲፩፣ ፲፬፥፲፫

4. ከክርስቶስ ጋር፥ ሺህ ዓመት ይነግሣሉ። ራዕ. ፳፥፮

---

[1] ሰው የሚለው ሃሳብ፥ ሰብእ ከሚለው የግእዝ ቃል የተወረሰ ሲሆን፥ ትርጕሙም፥ ከሰባት ንጥረ ነገሮች/ባሕርት የተሰራ ማለት ነው፤ ሰባቱም፥ አራቱ  ባሕርያት ሥጋ፥ ሦስቱ  ደግሞ  ባሕርያተ ነፍስ ይባላሉ።